9 oktober 2011

Reflexiones desde Venezuela


Reflexiones acerca de la cooperación en defensa nacional y la capacidad de disuasión regional latinoamericana y caribeña ante los riesgos de dominación imperial
USARecientemente el Presidente Hugo Chávez, en el marco de la reunión del VI Consejo Político de la Alianza Bolivariana para los Pueblos de Nuestra América (ALBA-TCP) señaló que frente a la eventual agresión de poderes foráneos era imperativo adoptar una política defensiva de alcance regional con capacidad de disuasión. Esta referencia, hecha en alusión a la agresión de la OTAN enLibia y la creciente escalada de presiones y amenazas a Siria por parte de Estados Unidos y otras potencias europeas; es una afirmación realista, clave no sólo para los países progresistas integrantes de ALBA, sino también para la naciente institucionalidad deUNASUR y debería asimismo, ser tema de agenda en la creación del nuevo mecanismo delCELAC en términos mas o menos cercanos al siguiente enunciado: La seguridad regional ante el riesgo de un sistema internacional de dominación imperialista inseguro.
Pero comencemos por el principio. En sentido general, decimos que se disuade, cuando en una relación dominada por una escalada de conflicto, un actor A que había emprendido una acción ofensiva frente a otro actor B, cambia de parecer y desiste de continuar en su pretensión inicial, ante la firme voluntad de este último que no cede a las pretensiones y muestra capacidad para reaccionar e infligir pérdidas notorias al primero. Dicho en otras palabras, la disuasión es un frenazo abrupto y un giro de rumbo ante el riesgo que al seguir adelante con una acción ofensiva iniciada, esto traiga como consecuencia una reacción contraria que acarree cuantiosas pérdidas.

Aún cuando a lo largo de la historia hay ejemplos que ilustran acerca de la disuasión, la elaboración teórica es relativamente reciente. Se atribuye su formulación al general francés André Beaufré, quien argumentó que el poder nuclear de las grandes potencias había organizado un mapa geoestratégico mundial fundado en la disuasión nuclear, pues ninguno podía anular totalmente la capacidad de reacción del otro y por tanto evitar la eventual destrucción. En consecuencia, el temor a que la potencial escalada condujera al uso eventual de la fuerza nuclear y la destrucción masiva, ello hacía de la disuasión el mejor aliado de la paz. Definitivamente extraño camino para llegar al cielo, si acaso pudiera llamarse así a una paz de sepulcro y terror.

La disuasión como postulado de la política de defensa nacional adoptada por un estado configura ciertamente el desarrollo del concepto defensivo, la preparación de los componentes militares, el desarrollo y adquisición de los sistemas de armas para disminuir las vulnerabilidades y fortalecer la capacidad de respuesta eventualmente ante una posible amenaza. No obstante, ella no es una cualidad inherente a la política de defensa que se adopte, pues no actúa sobre todos los adversarios por igual. Algunos analistas han señalado que por largo tiempo Libia desarrolló un sistema de defensa que descansaba en la disuasión que significaba la fortaleza de unidades de tanques y artillería modernos que podían ser desplegadas rápidamente. Sin embargo, en los últimos años se habría desacelerado la modernización y adaptación a los cambios mas recientes de la tecnología militar. Al punto que su aparente capacidad de disuadir habría mermado para el momento de iniciar la OTAN sus acciones militares. No obstante, difícilmente podría enfrentarse un solo país contra una coalición agresora de la envergadura que representan la coalición de países europeos reforzada con los Estados Unidos.

La política de defensa descansa en el desarrollo de un concepto de respuesta que se fortalece disponiendo de medios con capacidad ofensiva. De ahí que, al menos cuatro aspectos deban ser considerados: qué poder actúa para disuadir y con que resultados esperados; la definición del adversario y los medios con los cuales cuenta; la voluntad y capacidad de actuar frente a la amenaza y de responder con rapidez a la acción de fuerza; el consenso político y apoyo popular sumado a los recursos disponibles que permitan sostener la política de defensa en el tiempo.

Un dilema que surge es, si cada estado mejor asegura su capacidad defensiva como pueda ó si es posible establecer mutua confianza y fortalecer esa capacidad en coaliciones que formen alianza. Llevado a los ámbitos regional o subregional es condición necesaria que se identifiquen y reconozcan las amenazas potenciales como comunes y tener la voluntad de coordinar las estrategias y medios que las contrarrestarían. Ambos tópicos son complejos. De la mayor importancia es el sentido de pertenencia a dicha alianza y el compromiso y confianza de las partes que la integran y su pronta reacción ante la escalada que pudiera ocurrir. Poco vale un aliado que ante la acción ofensiva no pueda movilizarse para acudir con rapidez en apoyo al agredido.

Por otra parte, la constitución de una alianza implica la creación de una instancia como pudiese ser un Consejo de Defensa que sirva de órgano de planificación y asesoría de los órganos de defensa nacional de los países aliados. La actuación y reacción de concierto es un asunto de la mayor complejidad y dificultad por los elementos de supranacionalidad que llegan a estar involucrados y las eventuales reacciones de sectores internos en contra. Asimismo hay que considerar como limitante el hecho que procesos integracionistas con fundamento en el comercio justo y lo social, como es el caso de ALBA, no posee un plano de articulación de políticas de defensa en el cual converjan sus miembros. Quizás en un futuro cercano, es una dimensión que debiera plantearse a partir del derecho que les cabe a los pueblos para su defensa. Caso distinto ocurre en UNASUR donde ya se han creado instancias políticas y de defensa regional, no obstante la mayor heterogeneidad de sus integrantes en cuanto a procesos políticos, articulación de movimientos sociales y orientación político ideológico de sus gobiernos puede hacer dificultoso el consenso en torno a las premisas fundamentales para definir una política de defensa comunitaria. Finalmente no puede obviarse que la disuasión regional solo funciona en sentido convencional, pues América Latina es zona desnuclearizada según los términos del Tratado para la Proscripción de Armas Nucleares en América Latina y el Caribe, mejor conocido como el Tratado de Tlatelolco (1967) al cual se han adherido los países latinoamericanos y caribeños. La energía nuclear sólo es posible desarrollarla con fines pacíficos, por tanto la premisa de la disuasión nuclear de la cual hablaba el General Beaufré, está negada.

La disuasión mas que ser pregonada se revela como resultado de una política que se manifiesta y proclama como defensiva. En tal sentido, el mejor derrotero que podrían seguir los países latinoamericanos y caribeños que impulsamos procesos de cambio populares y nacionalistas, sea que nos definamos como socialistas o en general progresistas, sería promover una política activa de confianza mutua y cooperación en defensa nacional, fundamentada en factores como los que se mencionan de seguida: fomentar el intercambio de información e inteligencia entre las fuerzas armadas; armonizar las políticas de adquisición de armamentos en función de las amenazas potenciales comunes; fortalecer el naciente Consejo de Defensa de UNASUR como instancia de planificación y la creación de instancias subregionales para coordinar la realización de operaciones y maniobras conjuntas intrarregionales; promover el intercambio de experiencias legales e institucionales en materia de defensa para avanzar en la adopción de legislaciones similares que faciliten el acercamiento común; crear una institución de estudios de defensa con programas de formación adaptados a la realidad y especificidad latinoamericana y caribeña incentivando el intercambio de oficiales; impulsar el desarrollo de industrias conjuntas de equipos y partes de repuestos a nivel regional y subregional que permitan disminuir la vulnerabilidad de la dependencia tecnológica en materia de abastecimiento y compras de armamento con fines de defensa; promover la formación de milicias populares que complementen a la fuerza armada tradicional; crear sistemas de resolución de conflictos adosados a UNASUR y CELAC, pues en forma indirecta, la diplomacia puede accionar frente a una escalada obstaculizando y hasta deteniendo las acciones del poder agresor, restándole el barniz de legitimidad del cual pretende revestirse. El rechazo de China y Rusia en el Consejo de Seguridad a la resolución condenatoria en contra de Siria es un buen ejemplo.

Frente al arsenal imperial de doctrinas y sofisticadas estrategias enunciadas como conflictos de baja intensidad, fuerzas de despliegue rápido y tantos otros términos que sirven a fin de cuentas para establecer el esquema de dominación mundial que conocemos; la defensa nacional de los países que hemos emprendido procesos populares de transformación social con soberanía e independencia comienza en la confianza mutua y cooperación militar de naciones que con dignidad y firme compromiso avanzan en medio de acechanzas y peligros hacia la formación de una comunidad latinoamericana y caribeña con voz propia y para la liberación de sus pueblos.


Francisco Rodríguez L
frlandaeta@hotmail.com




2 oktober 2011

El gobierno de los ricos a un año y medio de haberse instalado en el poder

El Rebelde


El gobierno de los ricos, a un año y medio de haberse instalado en el poder, se ve enfrentado a una situación inédita de movilización social en todo el país. Nuestros estudiantes, apoyados ampliamente por la sociedad y especialmente por los sectores más pobres de nuestro pueblo, batallan en las universidades, liceos y calles de nuestro país, contra un modelo educacional injusto y clasista; diseñado por la dictadura y perfeccionado brutalmente por la Concertación. Ese mismo movimiento social y segmento etario, ahonda aún más el rechazo al modelo político de dominación, profundizando irreversiblemente la crisis de representatividad que arrastra el bloque dominante desde la segunda mitad del gobierno de Frei Ruiz Tagle.

Dentro del abatido y confundido bloque dominante, la Concertación se derrumba en medio de disputas internas, liderazgos conservadores y una creciente pérdida de representatividad. La coalición que gobernó veinte años sin mayores problemas sobre el pueblo y los trabajadores, hoy se desangra políticamente frente al rechazo de los sectores populares que abren lentamente los ojos a veinte años de traiciones y mentiras.

En otro plano, pero en el mismo lado de la vereda, la Alianza se encuentra acorralada entre los intereses populares de un movimiento social activo y los intereses históricos de su propia clase, quienes no cederán ni un acápite en sus intereses políticos y económicos. El gobierno piñerista, populista y tecnocrático por esencia, se ve enfrentado a una contradicción política que amenaza la estabilidad del modelo de explotación. El gobierno necesita inyectar mayor flexibilidad al modelo de dominación, lo cual permitiría encauzar las demandas sociales dentro de los márgenes de la institucionalidad burguesa, apaciguando consigo al movimiento de masas. Pero esta apertura abriría serias posibilidades a transformaciones políticas sobre el régimen de dominación, las cuales se traducirían –inevitablemente- en reformas al modelo de explotación, reduciendo enormemente las utilidades y la tasa de ganancia de los sectores patronales, especialmente los de la Burguesía Monopólico-Financiera. El anterior escenario enfrentaría al gobierno contra la burguesía nacional y contra la UDI: partido que representa fielmente los grandes intereses del capital monopólico e imperialista en este país; friccionando aún más las tensiones inter-burguesas y debilitando a la fracción política en el poder. Pero si el gobierno no acepta ampliar y flexibilizar el régimen político de dominación, tendrá que enfrentar en las calles a un movimiento de masas que aumenta cada vez más el apoyo social y político entre el pueblo y los trabajadores, manteniendo -a la vez- un estado permanente de inestabilidad política e ingobernabilidad, lo cual pondría –necesariamente- en riesgo el modelo de explotación; sacrificando también, un potencial segundo gobierno de la Alianza. Esta situación mantendría el espiral ascendente de movilización social y popular, que se vería fortalecido, sumando más apoyo social y mayor radicalidad e intransigencia en su accionar.

De nuestro lado, el campo popular tiene amplias posibilidades de crecimiento en medio de las movilizaciones y luchas nacionales, abriendo posibilidades a conquistas sociales, económicas y políticas, que contribuirían a rearmar la conciencia de clase, e iniciar un proceso real de reconstrucción del Movimiento Obrero y Popular que aún no hemos puesto de pie en estos últimos veinte años de vaciamiento político, como también podría ayudar al fortalecimiento de las organizaciones naturales de nuestro pueblo, necesarias para el emprendimiento de luchas de mayor envergadura. Pero estas posibilidades se ven relativizadas por el liderazgo –indiscutido- del reformismo pequeñoburgués, el cual ve en el movimiento social -solo- una masa de maniobra electoral y canjeable a la Concertación- por cupos de alcaldías, diputaciones o potenciales ministerios, subsecretarias, etc. En ningún caso, el reformismo pequeñoburgués, ve en las movilizaciones del pueblo, una fuerza popular independiente que necesita madurar a posiciones clasistas y que en el mediano o largo plazo pueda y deba avanzar hacia la conformación de una Fuerza Social Revolucionaria que lleve adelante la lucha por la emancipación social, el poder popular y el socialismo en Chile.

En nuestro sector -la atomizada y fragmentada izquierda revolucionaria- nos encontramos aún en procesos embrionarios de acumulación ideológica, social y política, recomponiendo la fuerza perdida durante años de mala o nula conducción revolucionaria, a la vez que luchamos por superar el atraso teórico-práctico que no hemos logrado revertir durante las últimas dos décadas de estabilización de lucha de clases y de reflujo generalizado de las fuerzas populares.

Desde el MIR, sostenemos que en Chile se abre una nueva fase de la lucha de clases, caracterizado por la crisis de representatividad de los partidos políticos tradicionales, la crisis de legitimidad del modelo de dominación y por el cuestionamiento generalizado al modelo de explotación. Estas condiciones objetivas abren posibilidades reales a la clase obrera y a los pobres del campo y la ciudad, de desatar una crisis política profunda que golpeé el sistema de explotación-dominación diseñado y conducido por el bloque dominante.

Solo depende de nosotros: los revolucionarios consecuentes que luchamos junto al pueblo, transformar las posibilidades políticas concretas que se abren en esta nueva fase de la lucha de clases, en una realidad de alzamiento obrero y popular sin vuelta, que haga temblar los cimientos del capitalismo voraz y a los mismísimos dueños del poder y la riqueza.

¡! CON LA FUERZA DEL PUEBLO, LA LUCHA CONTINUA ¡!

¡! A DESATAR LA CRISIS DE LOS PODEROSOS ¡!

MOVIMIENTO DE IZQUIERDA REVOLUCIONARIA

MIR De Chile

www.chile-mir.org

EDITORIAL EL REBELDE Nº 276

Als ik aan Libië denk, denk ik terug aan Salvador Allende

Als ik aan Libië denk, denk ik terug aan Salvador Allende

We kwamen, we keken, we vernietigden, we vergaten... en roepen hoera als het zoveelste soevereine land ten prooi valt aan imperialistische moordenaars.

Is het niet pijnlijk te ervaren dat er mensen zijn die hun vreugde over de moord op het Libische volk niet onder stoelen of banken steken... Uit onze naam begaan door Amerikaanse en Navo misdadigers. Zitten mensen zò in elkaar dat ze zo’n ongefundeerde, onnozele, stompzinnige mening hebben; en op grond van welke waarneming?

Kijk eens naar dit geactualiseerde plaatje van het “beschaafde” Amerikaanse en Navo - buitenlandse beleid. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, hebben de Verenigde Staten van Amerika, met behulp van hun Nazi- en Navo-knechten vanaf 1949, onder anderen, gebruik makend van het uiterst ervaren Nazi/Navo-opperhoofd, (ex?) nazi-generaalHans Speidel: opperbevelhebber van de Navo grondtroepen in

Centraal Europa van april 1957, tot sept. 1963, geprobeerd om meer dan 50 regeringen, waarvan de meeste democratisch werden verkozen, omver te werpen. Verder: pogingen ondernamen om progressieve bewegingen te onderdrukken in ontelbaar vele landen. Op grove wijze democratische verkiezingen in ten minste 30 landen verstoord, verhinderd, ondermijnd of onmogelijk hebben gemaakt.

Bommen hebben gesmeten en smijten op de volkeren van meer dan 30 landen en meer dan 50 buitenlandse (regerings)leiders (trachtten) te vermoorden.

Sinds 1945, hebben de VS en hun trawanten in de volgende 69 landen (meer dan een derde van de landen van de wereld!) een of meerdere van bovengenoemde “humanitaire acties”ondernomen in: Afghanistan - Albanië - Algerije - Angola - Australië - Bolivië - Bosnië - Brazilië - Brits Guyana (nu Guyana) - Bulgarije - Cambodja - Chad - Chile - China - Colombia - Congo (Zaire) - Costa Rica - Cuba - Dominicaanse Republiek - Duitsland (plus DDR) - Ecuador - Egypte - El Salvador - Fiji - Filippijnen - Frankrijk - Ghana - Griekenland - Grenada - Guatemala - Haïti - Honduras - India - Indonesië - Iran - Iraq - Italië - Jamaica - Japan - Joegoslavië - Kuwait - Laos - Libanon - Libië - Mongolië - Marokko - Nepal - Nicaragua - Noord Korea - Oost Timor - Pakistan - Palestina - Panama - Peru - Portugal - Rusland - Seychellen - Slowakije - Soedan - Somalië - Sovjet Unie - Suriname - Syrië - Thailand - Uruguay - Venezuela - Vietnam (plus Noord Vietnam) - Yemen (plus Zuid Yemen) - Zuid Afrika.

Niet hun slachtoffers maar hun moordenaars dienen berecht te worden volgens de regels van het Neurenberg Tribunaal.


Voor de compañeros van Salvador Allende

Chili: daar zijn ze weer, de ellendelingen; op laarzen, in stoere uniformen opgevuld met watten, koppelriemen, revolver opzij, de stahlhelm op hun stomme beestekoppen; als ze officier zijn pronken ze met een ijdel snorretje; ze dragen een karabijn, een machine-pistool; ze zijn altijd met vier, zes man tegen één burger die ze afbeulen, voortschoppen; ze nemen hem gevangen, ze zullen hem martelen, ze zullen hem doden; ze hebben een van de nobelste mannen onzer dagen vermoord: Salvador Allende Gossens, gekozen president van Chili, een man die geen geweld wilde; daarom verklaren nu keurig nette en vooral veilig levende, altijd aan de kant van de machthebbers staande commentatoren: dat het experiment-Allende is mislukt; het mocht niet slagen; maar is een man mislukt die sinds 1939 de eretitel droeg: minister van de armen? is een man mislukt die de meer dan 60.000 dakloze en ouderloze kinderen van Chili, de gamines, elke dag een halve liter melk liet geven? is de man mislukt die in één jaar tijd de kindersterfte in Chili met ruim 20 procent terugdrong? is de man mislukt die de vrouwen van Chili stemrecht gaf? Is de man mislukt die aan de uitbuiting door de gringo's: het leegroven van de kopermijnen van Chili een einde maakte?

Chili: daar zijn ze weer, de ellendelingen, de laffe dienaren van de machthebbers; ze zijn er altijd geweest; ze waren er toen Cyrus de handen van opstandige onderdanen liet afhakken; ze waren er toen Leopold de Eerste, koning van België en persoonlijk bezitter van de Congo, een rijksdaalder gaf voor een afgehakt negerhoofd: ze werden bij mandenvol verhandeld; ze waren er in Italië en in nazi-Duitsland, ter land, ter zee en in de lucht, de geuniformeerde lafbekken; ze waren en zijn er in Spanje en Portugal, in Angola en Mozambique, in Vietnam en Cambodja; ze waren er in Indonesië: op Zuid-Celebes onder Westerling; ze waren er in Indonesië onder Soeharto, toen ze bij honderdduizenden de communisten vermoordden in de dorpen; ze zijn er in Griekenland, ze zijn er in Zuid-Afrika; ze wachten ook elders op hun kans, dezelfde brute moordenaars; en dezelfde nette mensen zullen bangelijk hun mond houden; de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders, de rechters, de ambassadeur van de Verenigde Staten die wist van dit plan 'Djakarta', zoals men in Washington zelf verklaarde, maar die niet waarschuwde; hij vertrok stiekem, één dag voor de generaals en admiraals de macht grepen, naar huis: naar zijn bazen.

Neruda is dood, de oude Chileense dichter, Nobelprijswinnaar; in de Volkskrant vonden we een paar regels uit zijn bundel: Vrede voor de avondschemering; ik ben maar een dichter, ik houd van u allen, ik dwaal slenterend over de wereld die ik liefheb; in mijn vaderland worden de mijnwerkers gevangen gezet en soldaten commanderen de rechters; onthoudt die paar regels; de avondschemering is nu gevallen over Chili; maar geloof niet de doodgravers, de commentatoren die het fascisme al goedpraten door het vermeende falen van links breed uit te meten; één ervan ging zo ver Allende er alvast van te beschuldigen dat hij door zijn dood Chili in grote moeilijkheden achterlaat: een idioot die hoofdartikelen schrijft; voor hem is niet de moordenaar schuldig doch de vermoorde; en dan is er ook nog de abjecte radioverslaggever van de AVRO, Peter Schröder; zijn en hun argumenten zijn gelogen; niet Allende bracht Chili in economische moeilijkheden, in onbestuurbaarheid; in Chili ontstond een nieuwe bestuurbaarheid: door de arbeiders zelf; een nieuw distributiesysteem: door coöperatie; een nieuwe economie, door bezetting van grootgrondbezit en van fabrieken; en dit zijn de feiten, chronologisch. In september 1970 behaalde Allende een grootse verkiezingsoverwinning en op 22 oktober daaropvolgend al werd generaal René Schneider, zijn vriend, opperbevelhebber van het leger, in zijn auto vermoord; op 24 oktober 1970 werd Allende door het Volkscongres, het Chileense parlement, met 153 tegen 35 stemmen, tot president benoemd en hij trad op 4 november in functie; twee maanden later, op 16 januari 1971, poogde men hem al te vermoorden; een half jaar later besloot het parlement, op voordracht van Allende, de Amerikaanse kopermijnen in Chili te nationaliseren; het antwoord was het stopzetten van ontwikkelingshulp, behalve de leverantie van vliegtuigen, tanks, de opleiding van Chileense officieren in de Amerikaanse Panama-zone; het Chileense parlement gaat door de knieën, maar niet Allende; op 9 februari 1972 besluit het parlement geen industrieën meer te nationaliseren; op 21 maart publiceren Amerikaanse kranten over het complot van het machtige concern ITT tegen Allende; op 12 mei nationaliseert Allende de Amerikaanse ITT-belangen in Chili; de Amerikaanse regering brengt de strategische reserves aan koper tegen dumpprijzen op de wereldmarkt, zodat Chili verarmt; in Europa vaart een schip met Chileens koper van haven tot haven; de arbeiders weigeren het te lossen, want de Amerikanen eisen beslag op de lading; een Franse rechter beslist in het voordeel van Chili; in september 1972 de eerste pogingen de regering van de Unidad Popular omver te werpen; op 10 oktober begint de staking van de vrachtauto-eigenaars en niet van de chauffeurs, zoals de kranten doorgaans melden: het verkeer in dit langgerekte land Chili wordt lamgelegd; er is ook een patroons-staking in de distributie van levensmiddelen; het leger zoekt in fabrieken naar wapens en schiet arbeiders overhoop; het leger terroriseert de kleine boeren, vermoordt ze, hangt hun lijken te pronk; in maart al begint de planning van de roofoverval van leger, luchtmacht en marine, zoals thans een der leden van de militaire junta zelf onthult; op 29 juni 1973 begint al de militaire coup, doch mislukt, een halve maand later verklaart de fascistische beweging Vaderland en Vrijheid zich verantwoordelijk voor de samenzwering tegen Allende; op 27 juli leggen de patroons opnieuw het transport lam, en rechtse extremisten vermoorden de adjudant van Allende; dan treden de een na de ander de militaire leiders die aan de zijde van Allende stonden af en hij staat alleen: zijn enige bondgenoten: de machteloze armen.

Zo werd van eind 1970 af aangestuurd op de moord op Allende; sociale vooruitgang mocht niet in Chili, zoals het in alle andere Zuidamerikaanse landen niet mag; de armen zongen: venceremos, wij zullen overwinnen; maar de werkelijkheid was: no hay que ser probre, amigo, es peligroso: je moet niet arm zijn, vriend, dat is gevaarlijk; ze zongen hoopvol: we zullen een heel ander Chili maken: todos seres humanos podremos vivir en Chile: wij zullen allemaal in Chili een menselijk bestaan kunnen leiden; ze zongen: verenigd in de vakbond, bouwend aan het socialisme: no nos moverán; ze zullen ons niet overwinnen; en dat zullen ze ook niet, de generaals en hun knechten van het befehl ist befehl; in Zuid-Amerika gaat de fakkel van de guerrilla van het ene land naar het andere; no nos moverán: bij de begrafenis van Pablo Neruda, de dichter, de vriend van Allende, zong een kleine groep mensen, mannen, vrouwen, ouderen en jongeren, het lied van de verworpenen der aarde; ze stonden er omringd door verbeten soldaten, het geweer gericht op de ongewapenden; de trotse machtelozen die toch niet zwegen; ze riepen over het graf: compañero Salvador Allende, hij is hier, voor nu en altijd; hermanos se hieiron todos, hermanos en la desgracia, peleando contra los lobos: ze voelden zich allen als broeders en broeders werden ze strijdend tegen de wolven; ze zullen overwinnen. Spiegel, 3 oktober ‘73


Laatst aangepast op vrijdag, 30 september 2011 12:30http://www.raek.nl/

Obama's Supervised Shame

La vergüenza supervisada de Obama

September 28, 2011

Not because it was brutal or clumsy or anticipated was there any less indignation about the Yankee judge from the South Florida District denying René González, the Cuban anti-terrorist hero, the right to return to the heart of his family in Cuba after having served the unfair sentence imposed on him.

After a cruel and undeserved 13-year prison sentence, the United States government – that gave birth to monsters such as Posada Carriles and Orlando Bosch who, as CIA agents had a hand in the exploding of a Cuban airliner full of passengers in mid-flight – forces René to remain in that nation, where he shall be at the mercy of unpunished murderers for three long years, under a regime described as supervised “freedom”. Still unfairly and vengefully imprisoned for long terms of confinement, are another three Cuban heroes, and another one sentenced to two life terms. That is how the empire responds to the growing world clamour for the freedom of these men.

If that were not the case, then the empire would cease to be an empire; and Obama would cease to be a fool.

Of course the Cuban heroes shall not be there forever. On the foundations of the unequalled example of dignity and steadfastness, solidarity in the world and in the very heart of the American people shall grow, and it shall put an end to the stupid and unsustainable injustice.

The uncouth decision was made when the UN General Assembly was in the midst of developing a profound debate on the necessity of re-founding that institution. Never have we heard such solid and energetic criticisms.

The Bolivarian leader Hugo Chávez opened it up with his first message to the General Assembly published on the evening of September 21st. Chávez’ second letter, transmitted in an energetic and vibrant tone by Chancellor Nicolás Maduro, was lapidary. In that message, he also denounced the criminal imperialist blockade against our Homeland and the scandalous and cruel vengeance against the 5 Cuban anti-terrorist Heroes.

Such circumstances have forced me to write a third Reflection. I shall transmit the essential ideas of that forceful message, using the very words of the author:

“[…] We do not look for the peace of the cemetery, as said Kant ironically, but a peace based on the most zealous respect for international law. Unfortunately, the UN, through all its history, instead of adding and multiplying efforts in favor of peace among nations, ends up supporting, sometimes through its actions and other times by omission, the most ruthless injustices.”

“From 1945 on, wars have done nothing but inexorably increase and multiply themselves.”

“I want to call on the governments of the world to reflect: since September 11th, 2001, a new and unprecedented imperialist war began, a permanent war, in perpetuity.

“We have to look directly at the terrifying reality of the world we live in. […] Why is the United States the only country that scatters the planet with military bases? What is it afraid of to allocate such a staggering budget for increasing its military power? Why has it unleashed so many wars, violating the sovereignty of other nations which have the same rights on their own fates? How can international law be enforced against its insensible aspiration to militarily hegemonizing the world in order to ensure energy sources to sustain their predatory and consumer model? Why does the UN do nothing to stop Washington? […] the empire has awarded itself the role of judge of the world, without being granted this responsibility […] therefore, imperialist war threatens us all.

“Washington knows that a multi-polar world is already an irreversible reality. Its strategy consists of stopping, at any price, the sustained rise of a group of emerging countries […] the goal is to reconfigure the world so it is based on Yankee military hegemony.”

“What is behind this new Armageddon?: the absolute power of the military-financial leadership which is destroying the world in order to accumulate ever more profits; the military-financial leadership which is subordinated, de facto, to an increasingly larger group of States. Keep in mind that war is capital’s modus operandi: the war that ruins the majority and makes richer, up to the unthinkable, a few people.

“Right now, there is a very serious threat to global peace: a new cycle of colonial wars, which started in Libya, with the sinister objective of refreshing the capitalist global system, within a structural crisis today, but without any limit to its consumerist and destructive voracity.”

“Humanity is on the brink of an unimaginable catastrophe: the world is marching inexorably toward the most devastating ecocide; global warming and its frightening consequences are announcing it, but their perspective on the ecosystem, which resembles the ideology of the conquistadors Cortés and Pizarro , as the influential French thinker Edgar Morin rightly pointed out […] The energy and food crises are sharpening, but capitalism continues to trespass all the limits with impunity.

“…the great U.S. scientist Linus Pauling, awarded the Nobel Prize on two occasions, continues enlightening our path: “I believe that there is a greater power in the world than the evil power of military force, of nuclear bombs -- there is the power of good, of morality, of humanitarianism. I believe in the power of the human spirit”. Let us mobilize all the power of the human spirit: it is time now. It is imperative that we unleash a great political counter-offensive in order to prevent the powers of darkness from finding justifications for going to war, from unleashing a widespread global war through which they attempt to save the western capital.”

“The warmongers, and especially the military-financial leadership that sponsors and leads them, must be defeated.

“Let’s build the balance of the universe foreseen by the Liberator, Simón Bolívar – the balance that, according to his words, cannot be found within war; the balance that is born out of peace.”

“…Venezuela, alongside the member countries of the Bolivarian Alliance for the Peoples of Our America (ALBA), was actively advocating for a peaceful and negotiated solution to the Libyan conflict. That is also what the African Union did. However, in the end, the logic of war decreed by the UN Security Council and put into practice by NATO, the armed wing of the Yankee empire, was imposed. […] the “Libyan Case” was brought before the Security Council on the basis of an intense propaganda by the western mass media, who lied about the alleged bombing of innocent civilians by the Libyan Air Force, not to mention the grotesque media setting of the Green Square of Tripoli. This premeditated bunch of lies was used to justify irresponsible and hasty decisions by the Security Council, which paved the way for NATO’s military regime change policy in Libya.”

“… What has the no-fly zone established by Security Council resolution 1973 become? How could NATO perform more than 20,000 missions against the Libyan people if there was a no-fly zone? After the Libyan Air Force was completely annihilated, the continued “humanitarian” bombing shows that the West, through NATO, intends to impose their interests in North Africa, turning Libya into a colonial protectorate.”

“What is the real reason for this military intervention?: Recolonizing Libya in order to capture its wealth. Everything else is related to this goal.

“…the Residence of the Venezuelan Ambassador in Tripoli was invaded and looted, and the UN kept it to itself, remaining ignominiously silent.”

“…Why is the Libyan seat in the UN granted to the “national transitional council,” while the admission of Palestine is blocked by ignoring, not only its lawful aspiration, but also the existing will of the majority of the General Assembly? Venezuela hereby ratifies its unconditional solidarity with the Palestinian people and its total support for the Palestinian national cause, which naturally includes the immediate admission of Palestine as a full member state within the United Nations.

“And the same imperialist pattern is being repeated regarding Syria.”

“It is intolerable that the powerful of this world intend to claim for themselves the right to order legitimate and sovereign governments rulers to step down. This was the case in Libya, and they want to do the same in Syria. Such are the existing asymmetries in the international setting and such are the abuses against the weakest nations.”

“If we direct our eyes to the Horn of Africa we will witness a heartbreaking example of the UN’s historical failure: most serious news agencies report that 20-29,000 children under the age of 5 have died in the last three months.”

“What is needed to face this situation is $400 million, not to solve the problem, but just to address the emergency that Somalia, Kenya, Djibouti and Ethiopia are going through. According to all sources, the next two months will be crucial to prevent more than 12 million people from dying, and the worst situation is that of Somalia.

“This reality could not be more atrocious, especially if, at the same time, we ask ourselves how much is being spent to destroy Libya. This is the answer of U.S. congressman Dennis Kucinich, who said: “This new War will cost us $500 million during its first week alone. Obviously, we do not have financial resources for that and we will end up cutting off other important domestic programs’ funding.” According to Kucinich himself, with the amount spent during the first three weeks in Northern Africa to massacre the Libyan people, much could have been done to help the entire region of the Horn of Africa, saving tens of thousands of lives.”

“…it is frankly regrettable that in the opening address of the 66th General Assembly of the UN, an immediate appeal to solve humanitarian crisis in the Horn of Africa was not made, while instead we were assured that “the time has come to act” on Syria.”

“We are also crying out for the end to the shameful and criminal blockade of our sister Republic of Cuba: a blockade that, for more than fifty years, is being exercised by the empire with cruelty and brutality, against the heroic peoples of José Martí.

“As of 2010, 19 UN General Assembly votes confirm the universal will demanding that the United States stop the economic and trade blockade against Cuba. Since all sensible international arguments have been exhausted, we have no choice but to believe that such cruel actions against the Cuban Revolution result from imperial arrogance in view of the dignity and courage shown by the unsubmissive Cuban people in their sovereign decision to determine their own fate and fight for their happiness.

“From Venezuela, we believe it is time to demand of the U.S. not only an immediate and unconditional end to the criminal blockade imposed against the Cuban people, but also the release of the five Cuban antiterrorist fighters held hostage in the prisons of the American Empire for the sole reason of seeking to prevent the illegal actions of terrorist groups against Cuba, under the shelter of the U.S. government.”

“For us, it is obvious that the UN is not improving, nor will it improve from the inside. If the Secretary General, along with the President of the International Criminal Court, take part in an act of war, as in the case of Libya, nothing can be expected from the current structure of this organization and there is no longer time for reform.”

“It is unbearable that there is a Security Council that turns its back, whenever it wants to, on the clamor of the majority of nations by deliberately failing to acknowledge the will of the General Assembly. If the Security Council is some sort of club with privileged members, what can the General Assembly do? Where is its room for maneuver, when Security Council members violate international law?

“Paraphrasing Bolívar when he spoke of nascent Yankee imperialism in 1818, we have had enough of the weak following the law while the strong commit abuses. It cannot be us, the peoples of the South, who respect international law while the North violates it, destroying and plundering us.

“If we do not make a commitment, once and for all, to rebuilding the United Nations, this organization will lose its remaining credibility. Its crisis of legitimacy will be accelerated until it finally implodes. In fact, that is what happened to its immediate predecessor: the League of Nations.”

“The future of a multi-polar world in peace lies with us. In the articulation of the majority peoples on the planet to defend ourselves from the new colonialism and to attain balance in the universe that neutralizes imperialism and arrogance.

“This broad, generous, respectful call with no exclusions is addressed to all the peoples of the world, but especially to the emerging powers of The South that must take on with courage the role they are being called upon to play in the immediate future.

“From Latin America and the Caribbean, powerful and dynamic regional alliances have arisen, seeking to configure a democratic regional space, respectful of special characteristics and wishing to accentuate solidarity and complementariness, fostering what unites us and politically resolving whatever divides us. And this new regionalism admits diversity and respects the rhythms of all. […] the Bolivarian Alliance for the Peoples of Our America (ALBA) moves forward as an experiment of the vanguard of progressive and anti-imperialist governments, seeking formulas to break with the governing international order and strengthening the capacity of the peoples to collectively face the factual powers. But this does not impede our members from making a decisive and enthusiastic thrust for the strengthening of the Union of South American Nations (UNASUR), a political bloc confederating the 12 sovereign states of South America with the aim of grouping them in what The Liberator Simón Bolívar called “a Nation of Republics”. And further along down the road, we the 33 countries of Latin America and the Caribbean are getting ready to take that historic step and found a great regional entity that will group us all together, with no exclusions, where we may jointly design the policies that must guarantee our well-being, our independence, our sovereignty, on the basis of equality, solidarity and complementariness. Caracas, capital of the Bolivarian Republic of Venezuela, is now swelling with pride to host the Summit of the Heads of State and Government next December 2nd and 3rd, an event that shall definitively found our Community of Latin American and Caribbean States (CELAC).”

With these profound ideas, thus concludes the second message of the Bolivarian President Hugo Chávez to the UN General Assembly.

According to the AFP dispatch dated today in Washington: US President Barack Obama declared this Wednesday that while he is president he shall be willing to change the policy with Cuba, as long as significant political and social changes are produced.

What a nice man! How smart he is! So much virtue has not allowed him to understand yet that 50 years of blockade and the crimes against our Homeland have not been able to bring our people to their knees. Many things shall change in Cuba, but they shall change because of our efforts and despite the United States. Perhaps that empire shall crumble first.

The unyielding resistance of the Cuban patriots is symbolized by our 5 Heroes. They shall never back down! They shall never surrender! As Martí proclaimed, and I have mentioned on other occasions: “Before continuous efforts to free and prosperous country, will join the South Sea to the North Sea and a snake will hatch from an eagle's egg.”

It is obvious that the judge from the South Florida District has put the spotlight on “Obama’s supervised shame”.

Fidel Castro Ruz

September 28, 2011

7:37 p.m.

http://www.raek.nl/

Bizarre en wrede beslissing

Rechter Lenard van het Federale Hof bepaalt dat René Gonzales, een van de Cuban Five, nog drie jaar ’voorwaardelijk’ moet blijven in Miami

Havana, september 2011 - vrij naar José Pertierra voor Granma - Op 7 oktober heeft René Gonzales zijn reguliere straf van ruim 13 jaar uitgezeten als niet geregistreerde agent van Cuba en hij zal de gevangenis verlaten. Eindelijk kan hij terugkeren naar zijn gezin, waarvan hij al die tijd gescheiden is geweest: zijn vrouw Olga kreeg van de Amerikaanse overheid geen visum om hem te bezoeken. René had het Hof gevraagd om terug te mogen keren naar Cuba naar Olga en zijn dochters Ivette en Irma.Een vijandige en ongebruikelijke beslissing voor elke gevangene ‘omdat hij geen berouw had getoond’. Hij infiltreerde in militante groepjes, die vanuit VS grondgebied Cuba bestookte (met heimelijke instemming en financiering door het FBI) en zijn misdaad was dat hij het Departement van Justitie niet informeerde over zijn activiteiten.

Welk belang kan de VS hebben in het zwaarder straffen van een persoon die het terrorisme bestrijdt? Waarom hem te dwingen drie jaren in Miami te blijven? Hebben deze groepen in Miami niet meer Cubanen gedood dan er op 11 september vielen in de Twin Towers? En hoe zou René kunnen omgaan met de bepalingen van zijn drie jarige ‘gecontroleerde verblijf’ in Miami? De condities die door het Hof werden opgelegd zijn onder andere ‘een verbod zich op te houden rond specifieke plaatsen waar individueel of in organisaties geweld wordt voorbereid of die zich organiseren met een crimineel doel’. Betekent dat niet dat hij juist niet moet verblijven in Miami, het heiligdom van terreur in de VS, waar openlijk geweld wordt gepredikt? Nog in april van dit jaar verkondigde Luis Posada Carriles zijn blijvende steun voor geweld tegen Cuba en zijn vriendjes leven in Maimi.

Waarom brengt het Hof de veiligheid van René in gevaar door hem te dwingen voor de komende drie jaren te leven, omgeven door dezelfde terroristen die hij als agent van Cuba controleerde?Deze CubaAmerikaanse misdadigers zijn reeds verantwoordelijk voor een aantal moorden in de VS. Uit een peiling van de publieke opinie tijdens het proces door een juridisch psycholoog blijkt dat Cuba Amerikanen in Miami de houding vertonen ‘van een oorlog tegen Cuba’. Een uitvoerige studie enkele jaren geleden door ‘Americas Watch zegt: ‘de dominante intolerantie in Miami’s gemeenschap van Cubaanse ballingen wil elk gezichtspunt dat afwijkt met geweld tot zwijgen brengen. In de laatste jaren zijn er een tiental bomaanslagen geweest tegen mensen die een gematigde benadering voorstaan van het Castroregime; geen van de daders werden opgepakt of veroordeeld.’Het is onverantwoordelijk en een gevaar voor de VS om René González te dwingen om in dit klimaat van geweld en terreur te blijven.

Rechter Lenard legt uit dat zij niet goed ‘de omstandigheden en de aard van de historische schuld kan inschatten’. Is dat zo, rechter? De ‘omstandigheden’ zijn dat René naar de VS kwam, niet om te spioneren tegen de VS regering of om misdaden te bedrijven. Zijn job was om bewijzen door te geven tegen terroristen die straffeloos opereerden in de VS en die gericht waren tegen onschuldige medeburgers in Cuba. Speciaal na 11 september verkondigt de VS dat het een zaak van nationale veiligheid is om terreur te bestraffen en hen die dit bestrijden te belonen. Als dat nog steeds waar is, zou René González verdienen om naar huis en familie terug te gaan – eerder dan hem drie jaar te dwingen in Miami te blijven omgeven door de hardvochtigheid van hen die het op hem gemunt hebben.

Ook claimt rechter Lenard in haar besluit dat zij na 7 oktober niet kan verzekeren dat het Amerikaanse publiek ‘behoed wordt voor verdere misdaden van de aangeklaagde’. Waar is zij bang voor als hij terugkeert naar Cuba? Hoeveel tijd heeft rechter Lenard nodig om iets dat zo klaar is als een klontje tot zich te laten doordringen? René heeft door middel van zijn advocaten verklaard dat hij bereid is zijn Amerikaanse nationaliteit op te geven.

Het verwondert niemand dat assistent aanklager van de VS, Carolina Heck, in deze zaak het verzoek van René afwijst. Zij is dezelfde federale procureur die besloot Luis Posada niet te vervolgen ondanks een verzoek van de procureur-generaal van het Bureau van Nationale veiligheid. Het enige lichtpuntje in de overigens onbegrijpelijke beslissing is dat zij Mr.González toestaat later te vragen om herziening ‘als omstandigheden deze wijziging rechtvaardigen’.Op welke omstandigheden wacht zij? Op een terrorist in Miami die René op de korrel neemt?

Noot: wij hebben actie ondernomen om ons verzet hiertegen kenbaar te maken en vragen u dit ook te doen. Ga naar deze wereldwijd toegezonden petitie aan president Obama op www.freethefive.org (National Committee to free the five) /sign the petition.